သူမက မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္က ေယာက်ၤားေလးတေယာက္ျဖစ္တယ္။သူမရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈကသာယာၿပီး၊ က်ေနာ္က ႀကံဳသလို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနရျခင္းကို သာယာေနတတ္သူျဖစ္တယ္။
သူမမွာ သာမာန္ထက္ပိုတဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ၊ ပညာ နဲ႕ လူတေယာက္ကို ေစစားႏိူင္စြမ္းရွိၿပီး၊ က်ေနာ္က သာမာန္ထက္ပိုတဲ႕ ဆိုးသြမ္းေပေတျခင္း၊ ေလလြင္႕ျခင္း နဲ႕ သူမရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း လိႈင္းရိုက္ေန၀ံ႕တဲ႕သူ ျဖစ္တယ္။
သူမက သႀကၤန္နဲ႕ ပိေတာက္ကို လြမ္းတတ္သူျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္က ပိေတာက္တျပည္႕နဲ႕ ဆႏၵျဖည္႕ေပးခ်င္သူျဖစ္တယ္။
သူမက စိတ္ရႈပ္တိုင္း ၿငိမ္သက္စြာ ခံစားတတ္သူျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္က ေလလိႈင္းသံမွ်ႏွင္႕ သူမစိတ္ညစ္တာကို နားလည္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။
သူမက က်ေနာ္႕ကို ဖုန္း တႀကိမ္... ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေခၚဖူးၿပီး၊ က်ေနာ္က သူမဖုန္းေခၚသံကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမွ်ာ္လင္႕မိသူျဖစ္တယ္။
သူမက က်ေနာ္႕ကို ခရီးေ၀းတခုသြားဖို႕ တခါေခၚဘူးၿပီး၊ က်ေနာ္က (ဆႏၵရွိလွ်က္) မလိုက္ႏိူင္ခဲ႕သူ၊ မလိုက္၀ံ႕ခဲ႕သူျဖစ္တယ္။
သူမက က်ေနာ္႕ကို လြမ္းတယ္လို႕ ရွားရွားပါးပါး တႀကိမ္၊ တခါတည္း ေျပာဖူးၿပီး၊ က်ေနာ္က သူမကို အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အခါခါ ေျပာဖူးသူျဖစ္တယ္။
ဘာေၾကာင္႕လဲ...? လို႕ မသိခဲ႕ရပါဘူး။
တေန႕မွာ သူမ က်ေနာ္႕ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕တယ္။ သီခ်င္းေလးတပုဒ္နဲ႕အတူ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႕ သူမကို ျပန္ႏႈတ္မဆက္၀ံ႕ဘူး။ သီခ်င္းေလးကိုေတာ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ နားေထာင္ၿပီး အိပ္မက္တခုနဲ႕ ရွင္သန္ခဲ႕သူျဖစ္တယ္။
လူသားတို႕ရဲ႕ ရွင္သန္မႈဘ၀၊ အေတြးအေခၚနဲ႕ တိုက္ပြဲေတြကို သူမ နဲ႕ က်ေနာ္႕အၾကားမွာ ဇယားမခ်ၾကပါဘဲနဲ႕ ေ၀းသြားခဲ႕ၾကတယ္။ သူမက က်ေနာ္နဲ႕ မေ၀းခဲ႕ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႕လည္း က်ေနာ္က သူမနဲ႕ မနီးခဲ႕ပါဘူး။
ေမ႕ေပ်ာက္ခ်င္တဲ႕ သူမရဲ႕စိတ္တံခါးကို က်ေနာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေခါက္ခ်င္ေပမယ္႕၊ က်ေနာ္႕ရဲ႕ အဲဒီစိတ္ကို သူမအရိပ္က ေပ်ာက္ရွေစခဲ႕တယ္။
တကယ္ဆို သူမနဲ႕ က်ေနာ္ ဒီဘ၀၊ ဒီတသက္မွာ တႀကိမ္တခါဘဲ ဆံုဘူးတယ္ေလ...။ သံမဏိမိန္းမသား ေမြးဖြားခဲ႕တဲ႕ ေန႕တေန႕မွာေပါ႕။ ေမ႕ဖို႕ေတာ႕မလြယ္ဘူး ထင္ရဲ႕ေနာ္... ။ ။
No comments:
Post a Comment